Άρμα: Απόπειρα στην Πικουπίκος
Αποποίηση ευθυνών
Καμία εγγύηση δεν δίνεται για την εγκυρότητα ή την ακρίβεια των πληροφοριών σε αυτή τη σελίδα. Οτιδήποτε σας συμβεί αξιοποιώντας μέρος ή το σύνολο των πληροφοριών αυτών είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη.
Το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά το Άρμα, ίσως το πιο άγριο και επιβλητικό πεδίο της Πάρνηθας. Στόχος μας αυτή τη φορά ήταν η διαδρομή “Πικουπίκος” (V+, 110 m) η οποία ανοίχτηκε στις 20/11/1977 από τους D. Booth, Δ. Κορρέ, Τ. Βασιλόπουλο. Μοναδική πηγή πληροφόρησης για τη συγκεκριμένη διαδρομή είναι ο Αναρριχητικός Οδηγός Αττικής των Δ. Τιτόπουλου και P. Bailey (εκδόσεις Ε.Ο.Σ. Αθηνών, 1996).
Η διαδρομή βρίσκεται στον βόρειο τοίχο (τομέα) του πεδίου. Για το λόγο αυτό είναι πιο εύκολο και σύντομο να πάει κανείς από τη Φυλή ακολουθώντας τον δρόμο προς Δερβενοχώρια και σε πυροφυλάκιο να στρίψει δεξιά σε χωματόδρομο τον οποίο ακολουθεί μέχρι τέλους. Από αυτό το σημείο η διαδρομή απέχει 15 λεπτά περπάτημα.
Δυστυχώς εμείς δεν δώσαμε την απαραίτητη προσοχή στην πρόσβαση, με αποτέλεσμα να αφήσουμε το αμάξι κοντά στο νότιο τομέα και να αναγκαστούμε να πραγματοποιήσουμε 1.5 ώρα ανάβαση διασχίζοντας τον ορεινό όγκο του Άρματος μέχρι τη διαδρομή! Φυσικά, αυτό μας κόστισε πολύ σε δυνάμεις και χρόνο, αφού φτάσαμε στη διαδρομή αργά και κουρασμένοι, έχοντας κουβαλήσει τουλάχιστον 15 κιλά σε εξοπλισμό ο καθένας.
Ετοιμαστήκαμε γρήγορα και μπήκα επικεφαλής στην πρώτη σχοινιά η οποία κινείται σε σχισμή και είναι ίσως η πιο σαθρή που έχω σκαρφαλώσει έως τώρα, μάλλον λόγω μικρού αριθμού επαναλήψεων και του σεισμού το 1999. Η διαδρομή δεν έχει πλακέτες, αλλά στην πρώτη σχοινιά συνάντησα τουλάχιστον 4 παλιά καρφιά τα οποία εκτός από ασφάλεια προσέφεραν και μία ευπρόσδεκτη επιβεβαίωση ότι παρέμενα εντός διαδρομής. Σε κάποια φάση η διαδρομή κάνει μία απότομη τραβέρσα αριστερά και έπειτα συνεχίζει ευθεία πάνω. Το πού ξεκινάει η τραβέρσα όμως δεν είναι καθόλου προφανές. Εγώ επέλεξα ένα σημείο το οποίο εν τέλει με δυσκόλεψε αρκετά μέχρι να βγω πάνω, πράγμα που με κάνει να πιστεύω ότι δεν ήταν το σωστό. Φτάνοντας στο τέλος της σχοινιάς έκανα ρελέ σε 2 μυτίκια και 1 διαμπερές και άρχισα να ασφαλίζω…
Επειδή ξεκινήσαμε αργά και χάσαμε πολύ ώρα στην πρόσβαση, μέχρι να ολοκληρώσουμε την πρώτη σχοινιά είχε πάει 15:00! Είχαμε δηλαδή το πολύ δύο ώρες φως. Έτσι, χωρίς πολύ σκέψη και συζήτηση, αποφασίσαμε να υποχωρήσουμε. Επειδή δεν υπήρχε κανένα δέντρο της προκοπής και όλες οι πέτρες ήταν σπασμένες, αποκλείσαμε την πιθανότητα επιστροφής με ραπέλ και ξεκινήσαμε περπάτημα προς τα αριστερά με την ελπίδα ότι κάπου οι γκρεμοί θα διακόπτονται και θα υπάρχει ομαλό έδαφος από το οποίο θα μπορέσουμε να κατηφορίσουμε, κάνοντας έναν κύκλο μέχρι τη διαδρομή.
Μετά από τουλάχιστον 1 ώρα αναζήτησης μέσα από σάρες και δύσκολο πεδίο, καταλήξαμε σε γκρεμό 20 μέτρων τον οποίο κατεβήκαμε με ραπέλ από ένα δέντρο. Από εκεί συνεχίσαμε το περπάτημα και βγήκαμε λίγο αργότερα στην πλαγιά κάτω από τη διαδρομή η οποία ήταν και αυτή γεμάτη σάρα, γεγονός που μας ταλαιπώρησε αρκετά.
Φτάσαμε πίσω στη βάση της διαδρομής όταν είχε πια νυχτώσει. Αφού ανάψαμε τους φακούς, τακτοποιήσαμε τον εξοπλισμό και ξεκινήσαμε το “ταξίδι” της επιστροφής, άλλη 1.5 ώρα περπάτημα μέχρι το αυτοκίνητο, με αραιή (ευτυχώς) ομίχλη, αλλά αρκετή υγρασία που έκανε το περπάτημα επικίνδυνο αφού τα πάντα γλιστρούσαν.
Ηθικό δίδαγμα; Μεγάλη προσοχή στην πρόσβαση μιας διαδρομής, ειδικά τον χειμώνα που η μέρα είναι μικρή και τα χρονικά περιθώρια στενά. Ίσως θα ήταν πιο σωστό να είχαμε επιλέξει μία διαδρομή με πιο εύκολη πρόσβαση, μικρότερο ανάπτυγμα και πιο εύκολη βαθμολογία. Παρόλη την ταλαιπωρία όμως, το πεδίο μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις με την άγρια ομορφιά του. Θα επιστρέψουμε σύντομα.
Εγγραφή
Αποποίηση ευθυνών
Καμία εγγύηση δεν δίνεται για την εγκυρότητα ή την ακρίβεια των πληροφοριών σε αυτή τη σελίδα. Οτιδήποτε σας συμβεί αξιοποιώντας μέρος ή το σύνολο των πληροφοριών αυτών είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη.