Γκιώνα: Μονοπάτι Καραγιάννη

2011-08-04

Αποποίηση ευθυνών

Καμία εγγύηση δεν δίνεται για την εγκυρότητα ή την ακρίβεια των πληροφοριών σε αυτή τη σελίδα. Οτιδήποτε σας συμβεί αξιοποιώντας μέρος ή το σύνολο των πληροφοριών αυτών είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη.

Δύο βδομάδες μετά την ανάβαση στον Όλυμπο από την κόψη Μπαρμπαλά, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε ανάβαση ανάλογης δυσκολίας στην Γκιώνα από το μονοπάτι Καραγιάννη. Πρόκειται για μία από τις πιο ζόρικες αναβάσεις στα ελληνικά βουνά: 1700 μέτρα υψομετρικής διαφοράς σε μόλις 6 χιλίομετρα πορείας! Για μένα ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στην Γκιώνα.

Ακολουθεί απόσπασμα από την περιγραφή της διαδρομής στο HellasPath:

Το μονοπάτι του Καραγιάννη είναι ο συντομότερος δρόμος από την Συκιά για την Πυραμίδα. Χαράχτηκε στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 από τον γνωστό ορειβάτη και εκπαιδευτή της εποχής, Δημήτρη Καραγιάννη. Ελίσσεται ανάμεσα στις ορθοπλαγιές της Συκιάς και του Λάζου, σε πεδίο το οποίο εκ πρώτης όψεως μοιάζει απρόσιτο. […] Ακολουθώντας διάφορα (εκτεθειμένα ή όχι) περάσματα που μας αναγκάζουν να χρησιμοποιήσουμε τα χέρια μας, λούκια, ράμπες, σάρες, κερδίζουμε γρήγορα υψόμετρο και καταλήγουμε στη κορυφογραμμή της Γκιώνας πολύ κοντά στη Πυραμίδα.

Πρόσβαση

Αν και σκοπεύαμε να κάνουμε τη διαδρομή αυθημερόν, αποφασίσαμε να φύγουμε από Χαλκίδα Σάββατο απόγευμα και να διανυκτερεύσουμε στο χωριό Συκιά. Αυτό θα μας έδινε τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε νωρίς την επόμενη μέρα, πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο μέρος της ανάβασης σε σκιά. Δεν θέλω ούτε να φανταστώ πώς θα είναι αυτή τη διαδρομή με ήλιο, σε συνθήκες καύσωνα.

Έτσι, Σάββατο βράδυ φτάσαμε στη Συκιά. Αφού φάγαμε σε μία μικρή ταβέρνα, κατασκηνώσαμε στο γήπεδο που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Την Κυριακή ξυπνήσαμε χαράματα. Αφού μαζέψαμε τις σκηνές και ετοιμαστήκαμε, φάγαμε κάτι για πρωινό και γεμίσαμε νερό από μία κοντινή πηγή που βρίσκεται στο δρόμο, ανάμεσα στο γήπεδο και στο χωριό.

Ανάβαση

Η ανάβαση ξεκινάει απέναντι από γήπεδο μπάσκετ στη Συκιά (715 m) και έχει σήμανση άσπρο-κίτρινο. Αρχικά περνάμε για λίγο μέσα από ρέμα με πλατάνια και στη συνέχεια ανεβαίνουμε κάνοντας ζιγκ-ζαγκ σε πλαγιά κάτω από την πλάκα Συκιάς.

Κατευθυνόμαστε αριστερά και σε υψόμετρο 1142 m φτάνουμε σε ώμο με εικονοστάσι, έχοντας πλέον την πλάκα Συκιάς στα δεξιά μας. Ευθεία πάνω υπάρχει ένας μεγάλος τριγωνικός βράχος (σαν πυραμίδα) απ’ όπου ξεκινάει το μονοπάτι Καραγιάννη με σήμανση κόκκινου χρώματος. Η κλίση αυξάνεται απότομα και παίρνουμε από νωρίς μία γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Σύντομα συναντάμε και το πρώτο βράχινο πέρασμα το οποίο σκαρφαλώνουμε σχετικά εύκολα.

Συνεχίζουμε την ανάβαση σε απότομη κλίση και μία ώρα περίπου μετά την είσοδο στο μονοπάτι Καραγιάννη, φτάνουμε στο πιο εκτεθειμένο (σύμφωνα με την περιγραφή) σημείο της διαδρομής. Εμείς αποφασίσαμε να αγνοήσουμε την κόκκινη σήμανση που μας οδηγεί να τραβερσάρουμε κάτω-δεξιά από χαρακτηριστικό δέντρο. Αντί αυτού, κατευθυνθήκαμε ευθεία προς το δέντρο και περάσαμε ακριβώς αριστερά του (έχοντάς το στα δεξιά), ένα σχετικά εύκολο πέρασμα που σε κάνει να απορείς γιατί η σηματοδότηση δεν έγινε από εκεί. Αυτό ισχύει και για το σύνολο της διαδρομής: υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία μπορεί κανείς να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη αν αγνοήσει για λίγο τη σήμανση και χρησιμοποιήσει την κρίση του για να βρει ένα πιο εύκολο πέρασμα.

Το χωριό "Συκιά" από ψηλά. — Το χωριό “Συκιά” από ψηλά.

Έπειτα από μία επιπλέον ώρα ανάβασης συναντάμε μερικά ακόμη βράχινα περάσματα, τα οποία μας βγάζουν σε πλάτωμα με πολύ ωραία θέα προς τα Βαρδούσια.

Έντονη κλίση και βράχινα περάσματα που δεν μας προβληματίζουν ιδιαίτερα

Συνεχίζουμε ακολουθώντας τη σήμανση και αφού περάσουμε μέσα από σάρες, λούκια και ράμπες βγαίνουμε στην κορυφογραμμή. Από εκεί η κορυφή της Γκιώνας, Πυραμίδα (2510 m), απέχει λίγα λεπτά.

Επιστροφή

Αφού κάτσαμε στην κορυφή για να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Από εδώ η σήμανση είναι ανύπαρκτη. Καθώς κατεβαίναμε από την κορυφή συναντήσαμε τον κύριο Κώστα, τον τελευταίο βοσκό της Γκιώνας, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι στη Βαθειά Λάκα υπάρχει στάνη με τσοπανόσκυλα και μας συμβούλεψε να την περάσουμε αρκετά δεξιά, πράγμα το οποίο κάναμε. Μας ενημέρωσε επίσης ότι στο Λαζόρεμα υπάρχει άλλη στάνη με πάνω από 20 (!) τσοπανόσκυλα την οποία πρέπει να αποφύγουμε οπωσδήποτε.

Αφού περάσαμε τη Βαθειά Λάκα, συνεχίσαμε την κατάβαση, περάσαμε από οροπέδιο στο οποίο στήνονται συνήθως σκηνές και φτάσαμε σε πηγή. Από εκεί ξεκινάει απότομη ρεματιά την οποία κατεβήκαμε μέχρι να χάσουμε 400 m σε ύψος. Για να αποφύγουμε τη στάνη, σε υψόμετρο 1500 m περίπου κόψαμε αριστερά σε μονοπάτι το οποίο οδηγεί μέσα στο δάσος, έχοντας περίπου 200 m υψομετρικής διαφοράς από τη στάνη. Όμως κάτι η καθοδική μας πορεία μέσα στο δάσος, κάτι ο θόρυβος που έκαναν τα κλαδιά που έσπαγαν καθώς περνούσαμε, τα τσοπανόσκυλα μας πήραν χαμπάρι και άρχισαν να γαυγίζουν από νωρίς. Ένα μάλιστα ανέβηκε μέχρι εκεί που ήμασταν και μας συνόδευε σε απόσταση ασφαλείας γαυγίζοντας, μέχρι που απομακρυνθήκαμε αρκετά από τη στάνη και αποχώρησε.